.jpg)
"Dirixir teatro é unha
das cousas máis difíciles do mundo. Trátase de tomar continuamente decisións
que na maior parte dos casos resultan irreversibles, pois cada unha desas
decisións afecta ás xa tomadas e postas en práctica. Esa posta en práctica equivale ao avance na construción da obra
teatral, unha tarefa que debe executarse nun tempo bastante limitado. As
decisións –miles- afectan ao texto do que se parte, aos intérpretes cos que se
traballa, ao espazo no que se vai representar, aos aspectos técnicos, ás
reaccións do público… Un traballo estresante, pura artesanía intelectual que, paradoxalmente, debe ser realizado
por persoas de tempero non especialmente seguro, con certa tendencia á reflexión
e á dúbida. Creo que eu necesitaría un par de anos, quizais algún máis, para
facer o que Tito Asorey fixo nun par de meses con O home almofada, o espectáculo co que iniciou a súa andaina a
compañía ourensá Il Maquinario. Houbo quen me dixo, tirando un pouco do tópico,
que O home almofada é unha desas
obras que che devolven a fé no teatro, razonamento que non comparto por non
crer que o teatro sexa unha cuestión de fé, senón máis ben de kairós, de apertura á posibilidade de
que algo importante e talvez imprevisto ocorra. E na peza que gloso ocorren
cousas, cousas horrorosas e irrisorias que non están só latexantes no texto
espléndido de Martin McDonagh, senón sobre todo no sentido que Tito Asorey e o
seu sensible cuarteto actoral proporcionan a unha historia que en mans menos
finas podería ter derivado cara roteiros melodramáticos, previsibles,
maniqueos, desastrosos. Se O home
almofada vale o moito que vale é porque agroma nela unha sabiduría sobre as
cousas humanas que vai máis alá do saber facer escénico. Il Maquinario
comprendeu e soubo tratar cunha obra que fala de nenos maltratados e de arte. É
un asunto vidrioso, agás que se afronte sen pliegues, desde a posición
facilmente eticista da denuncia e condena. Pero nese caso a obra sería outra,
non a cousa extrema, ambigua e desacougante que imaxinou Martin McDonagh.
Supoño que o autor británico cruzaría os dedos ao poñerlle o punto final
pensando nos posibles malentendidos e nos conseguintes estragos dos que podería
ser obxecto o seu texto. En Galicia, por fortuna, caeu en mans de Il
Maquinario, unha compañía –alégrame poder dicilo- integrada por antigos alumnos
da ESAD de Galicia."
Damián Villalaín
No hay comentarios:
Publicar un comentario